Барыбызга бер Мөнәздәһә

Ана булу җаваплылыгы, җитдилеге кечкенәдән сеңдерелгәнгәдерме, без үсеп кеше булгач та, бу кайгырту дәвам итә. Безнең әтиебез иртә гүр иясе булды. Ул безгә: “Әти, миңа ышанып сезне күп калдырган“, - дип шаярта. Балаларыбыз авырып китсә дә, эшләрендә күңелсезлек чыкса да, үзенекедәй чылтыратып сораша, мөмкинлеге булса ярдәм итә, юата.  Үземнең улым Рәмис үлгәч тә беренче булып  аның төшенә керде. Төшендә: “Әнине сакла,–  дигән.

Ничек тә татулыкны саклыйсы килә, аралар ерагаюдан, салкынаюдан куркам, ди. Аның туганнарына булышканнарын бер җепкә тезсәң, экваторны әйләнеп чыгарга җитәр. Әнә шулай эне-сеңелне, абый-апаны кайгырту җаваплылыгы гомере буе озата килә аны. Игелек кылу күңеленә рәхәтлек, әйтеп бетерерлек канәгатьләнү булып кайта. Туганыңа, кан кардәшеңә ярдәм итү–күңел кушуы буенча эшләнгән, исәп-хисапка корылмаган риясыз яхшылык бит ул. “Аның йөрәге бөтенесен сыйдыра, бөтенесенә ачык инде”–диләр аның турында. Ә үзе турында ул җәелеп сөйләргә яратмый. Дөнья малы артыннан куып, туганнарының хәлен белмәгәннәр дә бар бит. Бик кызганыч... Туганнарыбызга булган ярату хисе беркайчан да сүнмәсен иде. Юк-барга талашмыйча, тату, дус яшик, туганнар! Ә сине бит, Мөнәздәһә апа, барлык туганнар да арата, хөрмәт итәләр. Синең кебек сабыр, миһербанлы, саф күңелле кешеләр сирәктер ул. 

Оста куллы, күпләр өчен үрнәк, барыбыз турында да кайгыртып яшәүче олыны олы күреп, кечене кече итеп бердәм булып яшәргә, тормышта көчле, намуслы булырга өйрәткән, барыбызны тигез күреп, бөтен көчен туганнарына биргән изге җанлы апабызга Аллаһы Тәгалә яхшылыкларын үзенә меңе белән кайтарсын. Шундый апаң булуы–үзе зур бәхет.